ΑΚΕΛ και η υποψηφιότητα Χριστόφια
Για αιτιολόγηση της παρούσης παρέμβασης και επερχόμενων κειμένων βλ. Υστερόγραφο.

[Το παρόν είναι αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm και αποστέλλεται σε όσους έχουν στο παρελθόν επικοινωνήσει μαζί μου – Όποιος το κρίνει σκόπιμο καλείται να το προωθήσει στις δικές του ηλεκτρονικές διευθύνσεις – Με δεδομένα τα τεκταινόμενα στο νεοελληνικό κράτος το διαδίκτυο είναι το κυριότερο μέσο επικοινωνίας, συνεννόησης και αντίστασης των ελλήνων – apologies for cross posting and mistaken double posting]

Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestos.edu.gr.

1. Ανεξαρτησία = Ελευθερία
Για όλες τις κοινωνίες η εθνική ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας στις διεθνείς σχέσεις. Όσοι λαοί δεν είναι ανεξάρτητοι αγωνίζονται να γίνουν ανεξάρτητοι και όσοι είναι ανεξάρτητοι διαφυλάττουν το κράτος τους ως κόρη οφθαλμού. Στην Κύπρο συνοδοιπόροι ή συνένοχοι της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν που σκοπό είχε να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, ζητούν να ψηφιστούν για το προεδρικό αξίωμα. Γι’ αυτό, στις επερχόμενες προεδρικές διακυβεύεται, εν τέλει, η εθνική επιβίωση των κυπρίων. Σίγουρα κινδυνεύει άμεσα η ειρήνη και σταθερότητα: Υπάρχει ο κίνδυνος οι ελληνοκύπριοι / τουρκοκύπριοι (αμφότεροι χωρίς την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή το μόνο κράτος που διαθέτουν για να συμβιώσουν μελλοντικά), το ελλαδικό και το τουρκικό κράτος, να βρεθούν όλοι σε μια αδιέξοδη δίνη αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και πολέμων. Στην Άγκυρα φαίνεται πως υπάρχει σχέδιο, στην Αθήνα υπάρχει πολιτική αφασία και στην Κύπρο η μαύρη προπαγάνδα των ανανιστών οργιάζει.

2. Οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ να επανορθώσουν το λάθος της υποψηφιότητας Χριστόφια
Το βασικό επιχείρημα εδώ είναι ότι στην παρούσα ιστορική συγκυρία το συμφέρον επιβίωσης της Κύπρου απαιτεί όπως οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ διορθώσουν το (πολιτικό) λάθος της υποβολής υποψηφιότητας εκ μέρους του Δημήτρη Χριστόφια και όπως υπερψηφίσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Η παρούσα Ακελική πολιτική ηγεσία βαρύνεται με πολλά πολιτικά σφάλματα, γεγονός που την καθιστά επικίνδυνη εάν εκλεγεί στην Προεδρία. Ουσιαστικά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Κύπριοι, οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ δεν ψηφίζουν για κάποιο κόμμα ή για κάποια ιδεολογία αλλά για κάτι που είναι υπέρτερο αμφοτέρων: Κυριολεκτικά, ψηφίζουν για το κατά πόσο θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ελεύθερα και ειρηνικά στην Κύπρο ή αντίστροφα να εξανεμιστούν και να χαθούν. Υπό τις περιστάσεις, θα υποστηρίξω πιο κάτω, κομματική πειθαρχία σημαίνει, ουσιαστικά, αυτοκτονία. Αυτό γιατί τα λάθη, τα σφάλματα και οι παραλήψεις του ΑΚΕΛ του παρελθόντος πάνω στα οποία και σήμερα περπατά είναι πολλά. Πολλά θα μπορούσαν να αναφερθούν αλλά προς το παρόν περιορίζομαι σε αυτά που ακολουθούν.

3. Ιδεολογικοπολιτικές και άλλες στρεβλώσεις και το πολιτικό DNA της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ.

Η σταλινική ορθοδοξία και η παρωχημένη προσκόλλησή της μέχρι το τέλος στις επιλογές της σοβιετικής νομενκλατούρας δεν ήταν χωρίς συνέπειες: Προκάλεσαν σοβαρές βλάβες στο πολιτικό DNA της ακελικής πολιτικής ηγεσίας όπως καταμαρτυρούν πολλές πολιτικές τους στάσεις, ιδεολογικές στρεβλώσεις, πολιτικές αδράνειες, πολιτικοί ανορθολογισμοί και πολιτικά σφάλματα ή παραλείψεις:
α) Αγώνας Ελευθερίας: Τήρησε μια ηθικά και πολιτικά απαράδεκτη και κοντόφθαλμη στάση απέναντι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59.
β) Σταλινισμός: Ήταν η τελευταία ορθόδοξη σταλινική πολιτική ηγεσία της Ευρώπης (χωρίς, απ’ ότι γνωρίζω, να έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική γι’ αυτό το όχι χωρίς συνέπειες για την Κύπρο, τεράστιο σφάλμα).
γ) Παθητικές στάσεις: Είναι αλήθεια πως σ’ αντίθεση την την ενεργητική στάση του άλλου πολιτικού άκρου, την περίοδο 1971-74 το ΑΚΕΛ κράτησε μια παθητική στάση. Αυτή η παθητικότητα, όμως, το εμπόδισε να μπει στην πρωτοπορία των αγώνων με ρηξικέλευθες αποφάσεις άξιες μιας παράταξης που την ψήφιζαν το ένα τρίτο των μελών της κοινωνίας.
δ) Παραλείψεις: Παρά το γεγονός ότι η στήριξη του Προέδρου Μακάριου ήταν πολιτικά σωστή, το ΑΚΕΛ δεν πρωτοστάτησε στους αγώνες στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρωτοστάτησε, για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση της αγγλοτουρκικής (όπως πολύ καλά γνωρίζουμε σήμερα) συνομωσίας στη φάση 1960-67, και κυρίως, δεν έδρασε ενεργητικά για να πειστούν οι τουρκοκύπριοι να απομονωθούν σε θύλακες σύμφωνα με τα σχέδια της Άγκυρας και των Άγγλων.
ε) Διστακτικότητα/Παθητικότητα: Σε αντίθεση με τον Βάσο Λυσσαρίδη –που υπενθυμίζω αποχώρησε από το ΑΚΕΛ για να στηρίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα– ο οποίος συνεργάστηκε γι’ αυτό με τον Πρόεδρο Μακάριο, επέδειξε διστακτικότητα δυναμικής υποστήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην φάση των ραδιουργιών της επάρατης Χούντας και της ντόπιας ένοπλης ανταρσίας που παρέσυρε πολλούς καλόπιστους κύπριους πατριώτες (και όχι μόνο «δεξιούς») στο απίστευτο σφάλμα συνοδοιπορίας με το εγκληματικό χουντικό πραξικόπημα, με καταληκτικό αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή. Σε πιθανά μουρμουρητά-απαντήσεις ανταπαντώ: Ένα μεγάλο κόμμα που το εμπιστεύεται το ένα τρίτο του πληθυσμού ποτέ δεν πιάνεται στον ύπνο. Παλεύει και κερδίζει τον σωστό αγώνα και αν δεν το κάνει φέρει βαρύτατη πολιτική ευθύνη. Το πραξικόπημα και η εισβολή δεν ήταν τυχαία και η πραγματική ιστορία ακόμη δεν γράφτηκε.
ζ) «Συμφωνίες» 1977 και 1979: Είναι συνένοχοι αν όχι οι κύριοι ένοχοι για την σημαντικότερη πολιτική ασθένεια που εμπόδισε μια βιώσιμη λύση του κυπριακού: Έκαναν σημαία ερμηνείες των παρωχημένων πολιτικών συμφωνιών του 1977 και 1979 που συνηγορούν με αποδοχή των τετελεσμένων της βίας του 1974. Τέτοιες ερμηνείες αντιβαίνουν με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, δεν οδηγούν σε βιώσιμη λύση, αντίθετα οδηγούν σε αδιέξοδα όπως αυτό του σχεδίου Αναν και είναι ηθικά βαθύτατα επιλήψιμες γιατί συνυπογράφουν τα τετελεσμένα της ιμπεριαλιστικής τουρκικής εισβολής και των διεθνοφασιστών αγγλοαμερικανών συνενόχων. Εκτός και αν κορόιδευαν τους πάντες συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων τους, αυτό είναι ασύμβατο με την αντι-ιμπεριαλιστική Ακελική ρητορική πολλών δεκαετιών (για αυτό το ζήτημα δεν γράφτηκε η πραγματική ιστορία για τις ζημιές που προκλήθηκαν όταν αφελώς υποβάσταζαν τη μακιαβελική στρατηγική του Σοβιετικού Κρεμλίνου για να δημιουργεί προβλήματα στο ΝΑΤΟ – γι’ αυτό υπάρχει μαρτυρία πριν δέκα περίπου χρόνια του σημαντικότερου διπλωματικού Συμβούλου όλων των Σοβιετικών ηγετών, Arbatov σε συνέδριο στην Κέρκυρα που δημοσιοποίησα τότε).
η) Νεοκυπριακές αντιλήψεις: Η Ακελική πολιτική ηγεσία συχνά συμπορεύθηκε με άκρως επικίνδυνες νεοκυπριακές αντιλήψεις. Σήμερα ο κ Χριστόφιας και ενθουσιώδεις νεοκυπριάζοντες του επιτελείου του διολισθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πολιτικά εγκληματική, ηθικά απαράδεκτη και όσον αφορά την λύση του κυπριακού επικίνδυνα αδιέξοδη αντίληψη πως η λύση θα βοηθηθεί, δήθεν, αν μεταλλαχτούν οι Κύπριοι και … αποκτήσουν μια «κυπριακή ταυτότητα». Πέραν του ότι Βρετανοί και Τούρκοι γελάνε ή τρίβουν τα χέρια τους με τέτοιες ανόητες αφέλειες που επαναφέρουν τις γνωστές επικίνδυνες απόψεις του Γιώργου Βασιλείου και των νεοκυπρίων φίλων του (βλ. και πιο κάτω συνάντηση με τον κ Χριστόφια), τα περί «κυπριακής ταυτότητας» καταμαρτυρούν το προαναφερθέν, ότι δηλαδή το πολιτικό DNA της Ακελικής ηγεσίας έχει υποστεί ανίατες βλάβες, πολιτικές στρεβλώσεις και πολιτική στειρότητα. Η Ακελική ηγεσία όφειλε πάντοτε να γνωρίζει πως η βιώσιμη λύση δεν θα επιτευχθεί με εκφυλισμό και συνειδησιακή απονεύρωση των Κυπρίων (κάτι τέτοιο θέλουν οι άγγλοι για να είμαστε πάντοτε εύκολη λεία τους) αλλά μόνο εάν εκπληρωθούν δύο προϋποθέσεις: 1) Ο σεβασμός του πολιτισμού και της ταυτότητας όλων των Κυπρίων και 2) η δημοκρατία σε επίπεδο του λαού. Η ένταξη στην ΕΕ καθιστά αμφότερα όχι μόνο εφικτά αλλά και νομικοπολιτικά επιβαλλόμενα. Κύπριοι είναι όλοι όσοι ζουν στην Κύπρο, ο καθένας όμως με μακραίωνη πορεία που σφυρηλάτησε τον πολιτισμό τους και την ταυτότητά τους. Πώς να το κατανοήσει αυτό η Ακελική ηγεσία, όμως, όταν η αντίθεσή τους στην Ευρώπη ήταν πάντοτε το θεμελιώδες ιδεολογικοπολιτικό τους υπόστρωμα! Επικίνδυνα και αστάθμητα, το εκκρεμές της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας από το ένα άκρο περί συνειδησιακής μετάλλαξης των Κυπρίων ταλαντεύεται επικίνδυνα και αστάθμητα κινούμενο προς το άλλο άκρο των ερμηνειών των «συμφωνιών» του 1977 και 1979 που δημιουργούν ένα μη-κράτος. Πότε τέλος πάντων θα αντιληφτούν οι πάντες πως βιώσιμο κράτος με εσωτερικά σύνορα χαραγμένα σε εθνική και ή ρατσιστική βάση δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο!! Μόνο και μόνο αυτές οι στάσεις της Πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ την καθιστούν επικίνδυνη για το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου.

4. Πολιτικά εγκληματικές στάσεις όσον αφορά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ
Με δεδομένα τα προαναφερθέντα, η διαχρονική στάση της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας όσον αφορά την ΕΕ και οι άνευ ουσίας αμφίπλευρες διαφοροποιήσεις δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Μετά το 1988 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ βαρύνεται με απίστευτα κοντόφθαλμες στάσεις και συμπεριφορές όσον αφορά την ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου. Μόνο για αυτό το ολίσθημα δεν νομιμοποιείται να κυβερνήσει την Κύπρο. Ακριβώς, αν η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ διέθετε στοιχειώδη πολιτική σοφία το κυπριακό θα είχε λυθεί εδώ και πολλά χρόνια. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι την περίοδο 1988-92 ο υποφαινόμενος και μερικοί άλλοι (όπως ο Νίκος Κουτσού, ο Χρήστος Κληρίδης, ο αείμνηστος Ιωαννίδης) γίναμε στόχος αναρίθμητων μεθοδευμένων δηλητηριωδών επιθέσεων από τις στήλες της Χαραυγής. Το «έγκλημα» στο οποίο συν-πρωταγωνίστησα με αποτέλεσμα τους ακελικούς μύδρους ήταν το εξής: Με εκατοντάδες επιφυλλίδες, δοκίμια, άρθρα, βιβλία και άλλες παρεμβάσεις προδιαγράψαμε τη στρατηγική ειρηνικής επίλυσης με υποβολή αίτησης ένταξης.

α) Φίδια-ΕΟΚ, αφίσες και ο αντίποδάς τους για μια στρατηγική ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών: Θυμίζω γεγονότα όπως οι αστείες και πολιτικά ανεύθυνες γιγαντιαίες αφίσες στους δρόμους το 1990 όπου ένα τεράστιο φίδι που έφερε την ονομασία ΕΟΚ καταβρόχθιζε τη μικροσκοπική Κύπρο. Σ’ αντίθεση με αυτές τις παρελθούσες χονδροειδείς στρεβλώσεις της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας –που παρά τις κοσμητικές αλλαγές πολιτικής φαίνεται να διαιωνίζονται σήμερα με άλλες και ίσως πιο επικίνδυνες μεταμφιέσεις– υπενθυμίζω βασικές θέσεις που μερικοί γράφαμε πριν δύο περίπου δεκαετίες ως στρατηγικό προσανατολισμό ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού:
α) Υποβολή αίτησης ένταξης,
β) αμυντική σύζευξη Ελλάδας-Κύπρου για να καταστεί εφικτό αυτό το διπλωματικό άνοιγμα,
γ) επιδίωξη ένταξης ανεξαρτήτως λύσης (προβλέψαμε μάλιστα ότι για την ΕΕ αυτό ήταν νομικοπολιτικά αναπόδραστο) και
δ) λίγο πριν ή μετά την ένταξη συνολική διαπραγμάτευση σύμφωνα με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα που θα προνοούσε, επιπλέον, πλήρη απαγκίστρωση της Τουρκίας, Βρετανίας και Ελλάδας από τη Κύπρο.
β) Τρομακτικές ζημιές λόγω σφαλμάτων: Παράδοξα, παράλογα και ανορθολογικά η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ καταπολέμησε τη στρατηγική που μόλις περιγράψαμε. Είναι έτοιμη να κάνει αυτοκριτική; Πως σήμερα μπορεί κανείς να την εμπιστευτεί όταν επιδεικνύει τόσο μεγάλο πολιτικό ανορθολογισμό! Αυτές οι ανορθολογικές και εκ του αποτελέσματος πολιτικά εγκληματικές στάσεις και συμπεριφορές της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ δεν προκάλεσαν μόνο αβάστακτες βλάβες στο εθνικό ζήτημα. Τους προκάλεσαν όπως γίνεται φανερό συμπλέγματα ενοχής, βεβαρυμμένες πολιτικές συνειδήσεις και στρεβλή-αυτιστική πολιτική σκέψη που αν κυριαρχήσει στο επίπεδο της προεδρικής διακυβέρνησης θα καταστρέψει τη Κύπρο. Εδώ δεν θα μιλάμε πια για λάθη και ζημιές. Θα μιλάμε για τέλμα και ολική καταστροφή: Κανένα κράτος δεν μπορεί να αντέξει τις νοοτροπίες τους και να επιβιώσει.
γ) Διολίσθηση στις ύβρεις και στις συκοφαντίες: Μέχρι σήμερα σιωπούσαμε λόγω σεβασμού στα δημοκρατικά αισθήματα των Κυπρίων που ψηφίζουν το «κομμουνιστικό» κόμμα Κύπρου. Όμως, η υποψηφιότητα Χριστόφια είναι τόσο προκλητική που δεν αφήνει περιθώρια άλλης ανοχής: Αν και κατά τα άλλα ο κ Χριστόφιας φαίνεται να είναι συμπαθής και «αγαθός» ως άτομο, η πολιτική κριτική των τρομακτικών σφαλμάτων της Ακελικής ηγεσίας είναι χρέος όλων των δημοκρατικών πολιτών της Κύπρου και της Ελλάδας. Για ένα ακόμη λόγο, αρχές του 2008 λυσσαλέα σκυλιά εξτρεμιστών και ακραίων άρχισαν τις δολοφονίες χαρακτήρων και τους ανυπόστατους χαρακτηρισμούς όταν όποιον πατριώτη Ελλαδίτη ή Κύπριο αντιστέκεται στην νέα πλεκτάνη Αναν τον εξυβρίζουν ως δήθεν «εθνικιστή» και «απορριπτικό». Η απάντηση στη λύσσα τους είναι μια και σταθερή: Είναι συνοδοιπόροι και συνένοχοι όσοι έστω και έμμεσα στηρίζουν την διεθνοφασιστική πλεκτάνη Αναν για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας (είναι νομίζω και προδοσία η συνηγορία υπέρ των εχθρών και κατά της πατρίδας!), την καταστολή της δημοκρατίας, παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών βάσεων και την αποδοχή παραμονής ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι εξάλλου εξτρεμιστές και ακραίοι διεθνοπολιτικοί αλήτες όσοι βρεθούν ή ξαναβρεθούν σε διεθνοπολιτικά καταγώγια επεξεργασίας υποχθόνιων και μακάβριων σχεδίων που όπως ακούεται στήνουν ξανά μια νέα πλεκτάνη Αναν. Τέλος, είναι κατάπτυστοι όποιοι τσεπώσουν έστω και ένα δολάριο επαναλαμβάνοντας την υπόθεση UNOPS σε νέα εκδοχή. Τότε κάποιοι δεν γνώριζαν. Σήμερα όμως όλοι γνωρίζουν τους σκοπούς και μεθοδεύσεις των αγγλοαμερικανικών «υπηρεσιών».
δ) Το πολιτικό έγκλημα της συνοδοιπορίας ή συνενοχής με την πλεκτάνη Αναν: Στρεβλότητα και ανορθολογισμός που σμιλεύτηκαν στον Ψυχρό Πόλεμο, διαιωνίσθηκαν λόγω φόβων και γνωστικών ελλειμμάτων μετά το 1974 (τι άλλο ήταν οι προαναφερθείσες θέσεις απέναντι την Ευρώπη) και παγιώθηκαν λόγω σφαλμάτων και ίσως συνενοχής πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πλεκτάνη του σχεδίου Αναν. Άδοξα, ο περίφημος «έντιμος συμβιβασμός» κατέληξε να σημαίνει αποδοχή ενός σχεδίου που πρόβλεπε ιμπεριαλιστικές βάσεις, μετατροπή της Κύπρου σε μεγάλο στρατόπεδο των Βρετανών, Τούρκων και Αμερικανών, καταστολή της λαϊκής κυριαρχίας, καταστολή της δημοκρατίας, καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνολικά αναίρεση της ανεξαρτησίας μας, δηλαδή της ελευθερίας μας. Και όλα αυτά, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ τα υποστήριξε είτε στο όνομα της αναγκαιότητας (ως και η ελευθερία να μπορεί να υποταχθεί σε «αναγκαιότητες») είτε στο όνομα της κυπριοσύνης (ως και η λύση να βρίσκεται στην μετάλλαξη Ε/Κ και Τ/Κ και όχι στην αντιμετώπιση των συνομωσιών των ιμπεριαλιστών, κάτι που, κανονικά, πρώτο το ΑΚΕΛ έπρεπε να γνωρίζει). Δυστυχώς, όπως προαναφέραμε, χρόνια πολιτική αφέλεια, εσφαλμένες αποφάσεις, παραλείψεις και λάθη, φαίνεται πως μετάλλαξαν το πολιτικό DNA της ηγεσίας του ΑΚΕΛ: Σήμερα, και πάλι, το φάσμα ενός νέου «έντιμου συμβιβασμού» υπό τη μορφή ενός μεταλλαγμένου σχεδίου Αναν είναι το μόνο που ουσιαστικά προτάσσει η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Διαπράττοντας μάλιστα το μέγα πολιτικό σφάλμα να τρομοκρατεί τους πολίτες, βασικά λέγοντας ότι η εγκατάλειψη της ελευθερίας και της ταυτότητάς μας είναι η διέξοδος για να μην … παγιωθούν τα τετελεσμένα. Απαντώ με μια μόνο λέξη: Αίσχος. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η αμετανόητη και φιλο-ανανική πτέρυγα του Συναγερμού, πολλοί από τους οποίους διόλου τυχαία στήριξαν την ΕΟΚΑ Β, ήδη, μετά μανίας στηρίζουν Χριστόφια στον δεύτερο γύρο (ή ακόμη και από τον πρώτο γύρο).

5. Λάθη, παραλείψεις, συνενοχές και συνοδοιπορίες το 1988-2000 και 2001-2004
Η πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ των περιόδων 1988-2000 και 2001-4 ήταν ολέθρια: Ενόψει του τεράστιου ερείσματος που οικοδομούσε το γεγονός της ένταξης στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, το ΑΚΕΛ δεν πρωτοστάτησε ούτως ώστε να εξωθηθούν οι πάντες προς την κατεύθυνση μιας βιώσιμης λύσης συμβατής με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Συνθήκη της Γενεύης (Για την μελέτη του διεθνούς πάνελ που περιγράφει τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm). Πιο συγκεκριμένα, όταν πριν πέντε περίπου χρόνια η ένταξη ήταν ήδη πολιτικό γεγονός, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, ούτε καν υποψιάστηκε τι συνέβαινε. Έχοντας υποστεί ανίατες βλάβες στα πολιτικά της κύτταρα από τα μακρόχρονα λάθη, έγινε θλιβερό παρακολούθημα της ιμπεριαλιστικής πλεκτάνης του σχεδίου Αναν και θλιβερός συνοδοιπόρος των διπλωματικών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, λόρδου Χάνευ και ντε Σότο που τίναξαν στον αέρα τη μοναδική ίσως ευκαιρία επίλυσης του κυπριακού των τελευταίων δεκαετιών. Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος; Τις ένοχες αμφιταλαντεύσεις μέχρι την τελευταία στιγμή, τις ντροπιαστικές πανικόβλητες στάσεις των Κυπρίων «κομμουνιστών-αντιϊμπεριαλιστών» όταν τηλεφωνούσε ο Πάουελ ή τις δηλώσεις πως ο αφοπλισμός των Κυπρίων (που τον μεταμφίεσαν ως «αποστρατικοποίηση» για να εγκαθιδρύσουν παντοτινή παρουσία 5 ξένων στρατών) με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (που τελικά ευτυχώς σταμάτησε η Ρωσία) θα οδηγούσε (το ΑΚΕΛ) σε αποδοχή του διεθνοφασιστικού σχεδίου Αναν; Σχεδίου που, υπό την πίεση των Ακελικών ψηφοφόρων η ηγεσία κράτησε την γνωστή αμφίσημη στάση ενώ γνωρίζουμε πως η πλειονότητα της πολιτικής ηγεσίας το ήθελε διακαώς. Οι τελευταίοι είναι η πολιτική ηγεσία που σήμερα παραδόξως θέλει να ηγηθεί της Κυπριακής Δημοκρατίας! Για να την καταργήσει και να εξανεμίσει την κυπριακή ανεξαρτησία;; Οι Βρετανοί νεοαποικιοκράτες ποτέ δεν συγχώρησαν το γεγονός πως πριν από μισό αιώνα παρά το «ποτέ» αξιώσαμε ελευθερία. Είναι επίσης εκδικητικοί: Καιροφυλακτούσαν και τώρα παρασύροντας την Ακελική πολιτική ηγεσία μεθοδεύουν με την ψήφο των ανυποψίαστων Κυπρίων κομμουνιστών ψηφοφόρων να καταργήσουν την ανεξαρτησία μας, να μας επαναφέρουν σε καθεστώς υποτέλειας και να διαιωνίσουν τις ιμπεριαλιστικές τους βάσεις. Θλιβερό και πολιτικά αποκρουστικό!

7. Στάσεις και συμπεριφορές μετά το ΟΧΙ, Ταλάτ, και «κυπριακή ταυτότητα»
Μετά την αγέρωχη στάση του Προέδρου Παπαδόπουλου και το σωτήριο ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας που τον στήριξε το 2004, οι πολιτικά ανεπαρκείς και στρεβλές συμπεριφορές της σαστισμένης και συγχυσμένης πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ συνεχίστηκαν. Χαρακτηριστικά, αναφέρω μόνο το συγκλονιστικό περιστατικό ενώπιο είκοσι περίπου παρευρισκομένων, όταν το 2005 μέλη της «Επιστημονικής Επιτροπής για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού» συναντηθήκαμε με τον ΓΓ του ΑΚΕΛ και νυν υποψήφιο. Άφωνοι τον ακούσαμε να μας λέει ότι στις συναντήσεις του με τον (αποδεδειγμένα εγκάθετο της Άγκυρας) Ταλάτ προσπαθούσε να τον πείσει για την ανάπτυξη μιας κυπριακής ταυτότητας ως ιδεολογικής βάσης λύσης του Κυπριακού. Παραπονέθηκε ο κ ΓΓ, γιατί ο Ταλάτ … δεν ανταποκρίθηκε. Έλεος … Αυτό και μόνο δείχνει ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι πολιτικά, ιδεολογικά και διεθνοπολιτικά βαθιά νυχτωμένη. Βυθισμένη στα παρωχημένα ιδεολογικοπολιτικά πρότυπα που τη διαμόρφωσαν τις πέντε τελευταίες δεκαετίες, δεν φαίνεται να κατανοεί ακόμη και σήμερα, ακριβώς, ότι, όπως προαναφέραμε, το κράτος ενός λαού και η εθνική του ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας και ότι οι κύπριοι δεν έχουν περιθώριο για ερασιτεχνισμούς που θα καταλύσουν τη Κυπριακή Δημοκρατία, θα καταργήσουν τη δημοκρατία, θα καταστείλουν τη λαϊκή κυριαρχία και θα καταστήσουν τον κυπριακό λαό (ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους) παντοτινά υπόδουλους. Γι’ αυτό, οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ θα πρέπει να σκεφτούν πως αν και σε εκλογές άλλου είδους θα μπορούσαν κάλλιστα να ψηφίσουν το κόμμα τους, υπό τις σημερινές περιστάσεις η κομματική πειθαρχία είναι άσκοπη και εις βάρος της ελευθερίας τους.

8. Ρητορικές αοριστίες περί διεξόδου που οδηγούν ακάθεκτα στο τέλμα, την καταστροφή και τον πόλεμο.
Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν φαίνεται υποψιασμένη για το γεγονός ότι, λόγω λαθών ή παραλείψεων από το 1955 μέχρι σήμερα –για μεγάλο μέρος των οποίων ευθύνεται η ίδια και κανείς άλλος– βρισκόμαστε πολύ μακριά από μια βιώσιμη λύση του κυπριακού. Κυρίως, η δολιοφθορά της βιώσιμης λύσης που έγινε με την πλεκτάνη του σχέδιο Αναν για την οποία κανονικά πρέπει να αισθάνεται τύψεις, ορθολογιστικά μιλώντας, σημαίνει ότι εξουδετερώθηκε η μόνη άμεση δυνατότητα βιώσιμης λύσης. Το πότε θα υπάρξουν νέες ευκαιρίες δεν είναι ζήτημα λαϊκισμού, ευσεβών πόθων ή αλμάτων στο κενό που θα συμβολίζονται με ερωτοτροπίες για επαναφορά ενός μεταμφιεσμένου σχεδίου Αναν.
Για να υπάρξει διέξοδος μελλοντικά, απαιτείται ορθολογισμός και ψυχραιμία, πολιτικές ιδιότητες που η ηγεσία του ΑΚΕΛ όπως και στο παρελθόν φαίνεται ότι και σήμερα στερείται παντελώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρα συνθημάτων και ρητορικών αοριστιών τίποτα άλλο δεν ακούμε. Δεν φαίνεται η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, για παράδειγμα, να έχει κατανοήσει ότι συντρέχουσες εξελίξεις επέτειναν τις συνέπειες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν (για την οποία, επαναλαμβάνω, φέρει μεγάλη πολιτική ευθύνη). Κυρίως, δεν συνεκτιμώνται τα εξής:
α) Τουρκικά στρατεύματα, έποικοι, εγγυήσεις: Οποιαδήποτε βιώσιμη λύση χωρίς αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, κατάργηση των «εγγυήσεων» και αποχώρηση των εποίκων δεν υπάρχει (πρωτεύοντα ζητήματα για τα οποία το ΑΚΕΛ ποιεί νήσσα, εκτός και αν συναλλάσσεται για την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο).
β) Ρευστό διεθνές σύστημα: Θέλει την προεδρία ο κ Χριστόφιας, επίσης χωρίς να μας λέει πως συνεκτιμά τους πολλούς μεταβαλλόμενους παράγοντες: Η Τουρκία βρίσκεται σε μετάβαση και εν μέσω πολέμου, εντείνονται οι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί και οι πελατειακές συναλλαγές, η ΕΕ ταλαντεύεται λόγω εξάρτησης από τις ΗΠΑ και η ελλαδική διπλωματία έχει αγγίξει το μηδέν. Οι βιασύνες του ΑΚΕΛ οδηγούν σε άλμα στο κενό, αδιέξοδα, συγκρούσεις και πόλεμο.
γ) Αυτοκτονήστε σήμερα για να μην πεθάνετε αύριο: Απολύτως αβάσιμο, πολιτικά ανεύθυνο και ηθικά απαράδεκτο είναι επίσης το πονηρό εφεύρημα που εκβιαστικά υποβάλλεται στον κυπριακό λαό σήμερα, ότι δηλαδή θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε αποδεχόμενοι μια μη βιώσιμη λύση από φόβο μήπως (λόγω μεθοδευμένων μηχανορραφιών των αγγλοσαξόνων) σε λίγα χρόνια θα παγιωθούν περαιτέρω τα τετελεσμένα. Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ καλά θα κάνει να σταματήσει να τρομοκρατεί τον κυπριακό λαό: Αν και η περαιτέρω παγίωση των τετελεσμένων θα ήταν άκρως δυσμενής, ο άμεσος μεγάλος κίνδυνος δεν είναι αυτός αλλά η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλεθρος που θα επέλθει με κάθε εκδοχή του σχεδίου Αναν, την επαναφορά του οποίου δεν φαίνεται να απορρίπτει η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ.
δ) Διέξοδος σημαίνει ψυχραιμία και ορθολογισμός: Εξάλλου, δεν μπορούν να γίνονται τιμητές με κινδυνολογίες «περί παγίωσης των τετελεσμένων» όσοι ευθύνονται για μεγάλα λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές που επέτρεψαν να εκδηλωθεί το ολέθριο σχέδιο Αναν και μας έφεραν στην παρούσα όντως εξαιρετικά δυσχερή θέση. Διέξοδος σημαίνει ορθολογισμό, ψυχραιμία και σίγουρα όχι καταβύθισή μας ξανά στις ίδιες παρωχημένες νοοτροπίες που αποκλείουν μια βιώσιμη λύση και οδηγούν στην κατάργηση του κράτους μας.

9) Λελογισμένη διαχείριση των συνεπειών της πλεκτάνης Αναν και όχι επαναφορά της
Σημαία η Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα: Εν κατακλείδι, στην μετά-ΟΧΙ συγκυρία υπάρχει ανάγκη σιδερένιου ορθολογισμού και όχι επανάληψη των ίδιων νοοτροπιών που οδήγησαν στο αυτογκόλ του 2004. Τα προσεχή χρόνια δεν υπάρχει δυνατότητα βιώσιμης λύσης και αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι η λελογισμένη διαχείριση του αδιεξόδου που δημιούργησε η ιμπεριαλιστική πλεκτάνη Αναν, για την οποία η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ φέρει τεράστια ευθύνη. Πρακτικά μιλώντας, τα επόμενα βήματα δεν μπορούν να σημαίνουν οτιδήποτε άλλο παρά μόνο άρνησή μας να ξαναπέσουμε στο βάραθρο ενός μεταμφιεσμένου σχεδίου Αναν και πως σημαία μας θα πρέπει να είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Ακόμη, μπορούν:
α) Τουρκοκύπριοι: να συνεχιστούν τα προσεκτικά βήματα του Προέδρου Παπαδόπολου για να μη χάσουμε τελείως τους τουρκοκύπριους (και ασφαλώς κάνοντας αυτό να μη χάσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία),
β) Ποτέ αναγνώριση των τετελεσμένων: να μείνουμε ανυποχώρητοι στην μη αναγνώριση των τετελεσμένων της ιμπεριαλιστικής βίας (κάτι που με δεδομένο την ένταξή μας στην ΕΕ μόνο αν το θελήσουμε εμείς οι ίδιοι μπορεί να συμβεί).
γ) Αντίσταση στους κάθε Χάνεϋ/ντε Σότο: Να αντισταθούμε σε κάθε νέο Χάνεϋ ή ντε Σότο των ιμπεριαλιστικών καταγωγίων (και που ακούμε ότι ακονίζουν τα μαχαίρια τους ενόψει φημών ότι θα μπορούσαμε να αυτοκτονήσουμε με ένα αυτογκόλ καταψήφισης του Προέδρου του ΟΧΙ).
δ) Στρατηγική οικοδόμησης πάνω στα ερείσματα: Θα μπορούσαμε να κτίσουμε πάνω στα νομικά και πολιτικά μας ερείσματα που προσφέρει η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα μεθοδεύοντας μια νέα συνολική διαπραγμάτευση (που μπορεί να μην είναι αύριο ή μεθαύριο αλλά που αν δουλέψουμε, μεθοδικά, ψύχραιμα και ορθολογιστικά δεν μπορεί να αποκλειστεί). Η Κυπριακή Δημοκρατία, πάντως, είναι η κόρη του οφθαλμού μας κάτι που οι υποψήφιοι της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται, γεγονός που τους καθιστά ακατάλληλους για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας..

10. «Λάθη» του Προέδρου Παπαδόπουλου αλλά ποια;
Τι θα μπορούσε να λεχθεί, όμως, για τον Τάσσο Παπαδόπουλο; Δημοκρατία έχουμε (ακόμη) και ο καθείς μπορεί να του προσάψει όσα σφάλματα θέλει, εκ των οποίων δύο, σίγουρα, για πολλούς που θα τον ψηφίσουν θεωρούνται «ασυγχώρητα»: Πρώτον, δεν κεφαλαιοποίησε το ΟΧΙ για να ιδρυθεί μια παράταξη δημοκρατικών δυνάμεων ευρύτατου φάσματος συμβατή με τη σύγχρονη εποχή που θα στήριζε τον αγώνα επιβίωσής μας μετά την άρνησή μας να υποδουλωθούμε στους Τούρκους και Αγγλοαμερικανούς. Δεύτερον, άφησε πολλούς Κύπριους να κυριευτούν από τη λανθασμένη αντίληψη ότι ο Πρόεδρος φέρει την κύρια ευθύνη για αναρίθμητα λάθη εσωτερικής διακυβέρνησης (ενώ είναι γνωστό ότι λόγω του είδους του πολιτεύματός ευθύνονται κυρίως οι Υπουργοί, πολλοί από τους οποίους ήταν του ΑΚΕΛ).
Μολαταύτα, ανεξαρτήτως παράταξης ή ιδεολογικής παραδοχής, κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε πως ο νυν πρόεδρος είναι ο μόνος που θα μπορούσε να βγάλει την Κυπριακή Δημοκρατία από τις συμπληγάδες της παρούσης ιστορικής συγκυρίας και των σωρευμένων λαθών πέντε δεκαετιών για τα οποία ευθύνονται κυρίως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Το λάθος του Δημήτρη Χριστόφια να κατέβει ως υποψήφιος απαιτείται να διορθωθεί από την πατριωτική και δημοκρατική πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ οι οποίοι –επαναλαμβάνοντας την «ανυπακοή τους» όταν ψήφισαν ΟΧΙ κατά του φασισμού, κατά του ιμπεριαλισμού και κατά της ξενοκρατίας το 2004– θα βοηθήσουν τη μόνη πατρίδα που έχουν να περάσει και αυτό τον Ρουβικώνα με το να ψηφίσουν ορθολογιστικά υπέρ του νυν προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι πράττοντας, θα βγάλουν, ταυτόχρονα, τον αρχηγό τους από το αδιέξοδο που ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του με την πολιτικά ανορθολογική υποψηφιότητά του. Όσο για τον συνένοχο ή συνοδοιπόρο της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν κ Κασουλίδη και την αμετανόητη παρέα του, η ψήφισή του ακόμη και από ένα μικρό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ θα κάνει πολλούς να πουν: «οι Κύπριοι καλύτερα να πάθουν αυτό που τους αξίζει». Ας θυμηθούν οι συναγερμικοί, εξάλλου, ότι αν και πολλοί από αυτούς υγιέστατων πατριωτικών φρονημάτων, παρασύρθηκαν και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το πραξικόπημα του 1974. Και για τους Συναγερμικούς, ο τρόπος να επανορθώσουν αυτό το λάθος που τους παρέσυρε η τότε (και νυν) ηγεσία τους, είναι να καταψηφίσουν τους συνενόχους ή συνοδοιπόρους της πλεκτάνης Αναν και να υπερψηφίσουν τον Πρόεδρο του ΟΧΙ. Μήπως, εξάλλου, πολλοί συναργεμικοί πρώην «υπερπατριώτες», θέλουν να τερματιστεί η τρισχιλιετής παρουσία των Κυπρίων στο νησί;

Τέλος, την περίοδο 1988-92 όταν ο υποφαινόμενος έγραψε εκατοντάδες επιφυλλίδες, άρθρα και βιβλία για μια εθνική στρατηγική βιώσιμης λύσης του κυπριακού και ευρύτερα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων (η προαναφερθείσα τριπλή στρατηγική υποβολής αίτησης ένταξης, αμυντικής ενίσχυσης, επανατοποθέτηση της επιδιωκόμενης λύσης στη διεθνή νομιμότητα και σοβαρής διαπραγμάτευσης σε ισόρροπη βάση και όχι στην βάση των τετελεσμένων). Τότε, έγινα αντικείμενο αναρίθμητων δολοφονιών χαρακτήρα και ύβρεων από τις στήλες της Χαραυγής. Ελπίζω αυτή την φορά οι δημοσιογράφοι αυτής της εφημερίδας να μην ξανακατέβουν στο τέλμα. Αν μη τι άλλο, τα πιο πάνω επιχειρήματα είναι καλόπιστα, αμιγώς πολιτικά, πραγματολογικά επαληθευμένα, τίποτα δεν έχουν να κάνουν με τις προθέσεις του κ Χριστόφια ή οποιουδήποτε άλλου, συμφέρουν τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ και θα επιμείνω γιατί αφορούν την ελευθερία όλων των κυπρίων ανεξαρτήτως ταυτότητας, ιδεολογικής θέσης ή παράταξης στην οποία ανήκουν.

Υστερόγραφο: Μέχρι και τις κυπριακές προεδρικές εκλογές οι παρεμβάσεις μου υπέρ του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου θα υπογράφονται με τον ακαδημαϊκό μου τίτλο. Αυτό γιατί δεν αποτελούν ιδεολογικοπολιτική ή παραταξιακή παρέμβαση και δεν αφορά τους πρακτικούς διπλωματικούς χειρισμούς για τους οποίους αρμόδια είναι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και οι κρατικοί λειτουργοί. Σε προγενέστερες τοποθετήσεις για τον δημόσιο ρόλο του ακαδημαϊκού, υποστήριξα ότι ο ακαδημαϊκός «είναι νομιμοποιημένος να παρεμβαίνει χρησιμοποιώντας τον ακαδημαϊκό του τίτλο μόνο όταν διακυβεύονται ζητήματα ατομικής και συλλογικής ελευθερίας και τα ιερά και τα όσια της επιστήμης του». Στην πατρίδα μας, μετά τον εμφύλιο, τη χούντα και το πραξικόπημα στην Κύπρο νομίσαμε ότι η πορεία των Ελλήνων θα είναι ανοδική. Διαψευστήκαμε, γεγονός που επιτάσσει εκλεκτικές παρεμβάσεις επί πολύ σοβαρών ζητημάτων. Για παράδειγμα, η αντίσταση στη σχεδόν ολοκληρωτική λογοκρισία όσον αφορά τα καίρια ζητήματα εθνικής στρατηγικής της Ελλάδας, η αντίσταση στην ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένη στήριξη του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν και ο βιασμός της ιστορικής μνήμης και της διυποκειμενικής γνώσης από την κριτική κονστρουκτιβιστική ιστοριογραφία. Στην παρούσα συγκυρία, πέρα του ακατανόητου ακατάσχετου κατευνασμού της Τουρκίας, απαιτείται εγρήγορση για τον μεγαλύτερο και αμεσότερο κίνδυνο: Την καταστροφή της Κύπρου ενόψει των εκλογών τον Φεβρουάριο 2008. Στη στρατηγική αυτό ονομάζεται «στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης». Αφού οι Κύπριοι όρθωσαν το ΟΧΙ στον φασισμό το 2004 συνδυασμός παραγόντων οδηγούν στην άλωση της Κύπρου: 1) Ανορθολογικές πολιτικές πρωτοβουλίες όπως η υποψηφιότητα Χριστόφια που οφείλονται σε ντόπιες μικρόμυαλες πολιτικοπαραταξιακές σκοπιμότητες που επισκιάζουν την έσχατη λογική επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. 2) Όργιο υπόγειων παρεμβάσεων των υπηρεσιών των δυτικών ηγεμονικών δυνάμεων μπροστά στην οποία οι ανάλογες παρεμβάσεις της περιόδου 2003-4 ωχριούν (βλ. για παράδειγμα τις δεκάδες συκοφαντικές ιστοσελίδες ή blog που εξυβρίζουν τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και που επιστολές επιστρέφονται ή δεν αναρτώνται). 3) Πασίδηλος σκοπός των δυτικών υπηρεσιών (σε πρόσφατη δεξίωση άγγλος διπλωμάτης περίπου έτριβε τα χέρια χαιρέκακα) είναι να επαναφέρουν το φασιστικό σχέδιο Αναν μέσω ….κομμουνιστών και άλλων «προοδευτικών» ανανιστών.
Αβίαστα προκύπτει ότι στις επικείμενες προεδρικές εκλογές της Κύπρου διακυβεύεται η συλλογική ελευθερία της κυπριακής κοινωνίας: Η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατική δομή του καθεστώτος, η λαϊκή κυριαρχία και η μετατροπή του νησιού σε ιμπεριαλιστική βάση του τουρκικού, αμερικανικού και βρετανικού στρατού. Για ένα ακόμη λόγο, αφέλεια και κουτοπονηριές στην ελλαδική πολιτική καλλιεργούν συστηματικά και σε πολλά επίπεδα την πολιτικά ανεύθυνη (αν όχι πολιτικά εγκληματική) αντίληψη ότι διολίσθηση της Κύπρου στο τέλμα θα αφήσει ανεπηρέαστη την Ελλάδα. Την αντίληψη αυτή την καλλιεργούν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι τσαρλατάνοι, στοχαστικοί νάνοι του ευαγούς ιδρύματος και φερέφωνα των πιο σκοτεινών δυνάμεων στα μέσα ενημέρωσης.
Έτσι, αθόρυβα Κύπρος και Ελλάδα διολισθαίνουν στο τέλμα: Με αφορμή τις κυπριακές εκλογές οι υποστηρικτές του φασιστικού σχεδίου Αναν αντί να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο εκμεταλλεύονται την επάρατη τάση του σύγχρονου Έλληνα να θέτει τα προσωπικά και κομματικά κριτήρια πάνω από τα εθνικά για να προκαλέσουν πολιτική ανατροπή που θα επαναφέρει μια ίσως χειρότερη εκδοχή του σχεδίου Αναν. Ανατροπή που θα καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, θα οδηγήσει σε συγκρούσεις στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα τερματίσει την τρισχιλιετή ελληνική παρουσία στην μεγαλόνησο. Τη στιγμή που το παγίως προβληματικό νεοελληνικό κράτος κατεβάζει ολοένα και περισσότερο τον πήχη της εθνικής του ανεξαρτησίας, χάνεται η Κυπριακή Δημοκρατία, το ισχυρό δηλαδή κράτος που στεγάζει το ένα δέκατο περίπου του ελληνισμού. Η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους εγχώριους αντιπάλους της είναι το μεγαλύτερο άμεσο πρόβλημα των απανταχού ελλήνων.
Π. Ήφαιστος. 12.1.2008

Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής
Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, Έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση
Πάντειον Παν/τήμιον, info@ifestosedu.gr, info@ifestos.edu.gr ------ www.ifestos.edu.gr, www.ifestosedu.gr
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παρέμβαση 30.8.2007 – αναρτημένο επίσης στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/58.htm

Ασύμμετρες απειλές

Η –λόγω πυρκαγιών– εισαγωγή του όρου «ασύμμετρη απειλή» στον ελληνικό δημόσιο διάλογο χαρακτηρίζεται από συχνές ασάφειες, ανακριβείς ορισμούς και άλματα συλλογισμών. Όχι για πρώτη φορά στον ευαίσθητο χώρο των διεθνών σχέσεων, ανακρίβειες και θεμελιώδεις συγχύσεις προκαλούν στον ελληνικό δημόσιο διάλογο εισροές ζημιογόνου πολιτικού ανορθολογισμού. Με συντομία, χωρίς να εξαντλώ το θέμα και χωρίς την παραμικρή πρόθεση να αναμιχθώ στην δια-παραταξιακή διαμάχη, θα αναφερθώ στις βασικές πτυχές του ζητήματος αυτού. Γράφοντας από την σκοπιά του διεθνολόγου, αποκλειστικός σκοπός του παρόντος είναι να διασαφηνισθούν οι κύριες και στοιχειώδεις πτυχές της έννοιας «ασύμμετρες απειλές».

Παρά το γεγονός ότι μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τον όρο «ασύμμετρες απειλές» για να περιγράψουν ένα αριθμό προβλημάτων που αφορούν την δική τους εθνική ασφάλεια (διεθνική τρομοκρατία, περιβαλλοντολογικές καταστροφές, απόκτηση μέσων μαζικών καταστροφών από μη κρατικούς δρώντες, παράνομη διακίνηση όπλων, δολιοφθορείς των δικτυακών τόπων και δομών πληροφορικής, κτλ), οι «ασύμμετρες» δράσεις ούτε νέες είναι ούτε περιορίζονται σε μη κρατικούς δρώντες.
Οι ασύμμετρες απειλές είναι διαχρονικό φαινόμενο και στην σύγχρονη εποχή καθημερινό φαινόμενο με δράστες τόσο κρατικούς όσο και μη κρατικούς δρώντες. Λάθος δεν κάνουν αυτοί που επισημαίνουν την ύπαρξη τέτοιων απειλών αλλά όσοι, για κάποιους περίεργους λόγους, καλλιεργούν μια ψευτοσυνείδηση περί ενός αγγελικού κόσμου χωρίς διακρατικές αντιπαραθέσεις, χωρίς μυστικές υπηρεσίες, χωρίς διεθνικούς εγκληματίες, χωρίς αίτια πολέμου και χωρίς έλλειμμα διακρατικής συνεργασίας που θα καθιστούσε τους διεθνείς θεσμούς πιο χρήσιμους και πιο αποτελεσματικούς.
Εδώ, θα περιοριστώ μόνο σε δύο πτυχές: τους κύριους σκοπούς που εξυπηρετούνται από τις ασύμμετρες απειλές και τους φορείς και μεθόδους.

Πρώτον, οι σκοποί που επιδιώκουν να εκπληρώσουν οι δράστες ασύμμετρων απειλών, αν και κυμαινόμενοι και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύρια επιδίωξη την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που χρησιμοποιούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς. Ο φορέας της ασύμμετρης απειλής στοχεύει τόσο στην συνολική ψυχολογική αποδυνάμωση των μελών της κοινωνίας-στόχου όσο και στην οργανωτική αποσύνθεση του κράτους. Βασικό κριτήριο που στοιχειοθετεί και τον ασύμμετρο χαρακτήρα είναι το γεγονός ότι εκτελούνται τακτικού χαρακτήρα δράσεις με σκοπό να προκληθούν εκτεταμένα και στρατηγικού χαρακτήρα αποτελέσματα. Σκοποί που εξυπηρετούνται είναι είτε ιδεολογικοί ενδοκρατικών δρώντων (πχ αναρχικοί) είτε διακρατικοί με κύριο στόχο τις ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων με πρόκληση ανακατατάξεων στην διεθνή ιεραρχία ισχύος, αξιοπιστίας, συμφερόντων και συμμαχικών συγκλίσεων. Στην πρακτική των ηγεμονικών δυνάμεων οι υπηρεσίες των οποίων συχνά εμπλέκονται με τον πιο αόρατο τρόπο, στόχοι ασύμμετρων απειλών (πρακτόρων τους ή στρατευμένων ατόμων που δεν γνωρίζουν τον ηθικό αυτουργό ή δεν γνωρίζουν ότι αυτός τους υποκινεί) δυνατό να είναι τόσο (άσπονδα) «φίλια» όσο και εχθρικά κράτη. Ενδοκρατικοί μη κυβερνητικοί «ασύμμετροι δρώντες», εξάλλου, δυνατό άμεσα, εμμέσως ή εκ του αποτελέσματος να εκπληρώνουν τους σκοπούς ξένων κρατικών συμφερόντων που αποβλέπουν στην κατατριβή τρίτων κρατών και στις ανακατανομές ισχύος. Στην σύγχρονη εποχή που η κοινωνικοπολιτική συνοχή και κοσμοθεωρητική ευρωστία ενός κράτους είναι καίριας σημασίας για τις ανακατανομές συμφερόντων, κύριοι σκοποί που εξυπηρετούνται είναι η αποδόμηση των συλλογικών ταυτοτήτων κοινωνιών-στόχων με την ιστοριογραφική αποδόμηση, την καλλιέργεια άτοπων ή και ανόητων κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων που αποδυναμώνουν την πίστη-νομιμοφροσύνη στους θεσμούς του κράτους και την πρόκληση περιβαλλοντολογικών καταστροφών. Ασύμμετρες είναι και οι δράσεις υπόγειων δρώντων με κίβδηλη έξωθεν καλή μαρτυρία όταν αποδομούν τα μυαλά των ανθρώπων με ψευτο επιστημονικά προπαγανδιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα τα οποία υπονομεύουν την πίστη των πολιτών ενός κράτους στην εθνική του ανεξαρτησία κάνοντάς τους να πιστεύουν πως αυτοί και η πολιτεία τους είναι αναλώσιμα αγαθά. Ακόμη, η τεχνολογία και ιδιαίτερα η ηλεκτρονική, που καθιστά εύκολες και αόρατες τις ασύμμετρες απειλές των πιο περίεργων και πιο διεθνικά διαπλεκομένων δρώντων.
Ολοκληρώνοντας σημειώνω διαφωνίες αναλυτών στην βιβλιογραφία. Η πρωτογενής κλασική αντίληψη στην βιβλιογραφία είναι ότι υπάρχει ασύμμετρη απειλή όταν υπάρχει ασυμμετρία μέσων που χρησιμοποιούνται και αποτελεσμάτων που προκαλούνται. Κάποιοι άλλοι, μεταξύ άλλων επιφυλάξεων, αποδέχονται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής μόνο σε περιόδους ειρήνης και αποκλείουν δρώντες όπως οι αναρχικοί όταν δεν δημοσιοποιούν τους σκοπούς τους. Ο υπογράφων συντάσσεται με την πρώτη κλασικότερη ερμηνεία που αποδέχεται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής σε κάθε περίπτωση κεκαλυμμένης χρήσης μέσων που προκαλούν δυσανάλογα αποτελέσματα.
Απαιτείται, βεβαίως, να γίνεται διάκριση μεταξύ ερμηνειών του σημαντικού αυτού όρου σ’ ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο που ορθώς γενικεύει για να τον καταστήσει συναφή σε ένα μεγαλύτερο φάσμα της ανθρώπινης πραγματικότητας και του προσδιορισμού του περιεχομένου του ή τις εκλογικεύσεις που συνοδεύουν την επίκληση ασύμμετρης απειλής ανάλογα με τις πολιτικές ανάγκες κάθε κυβέρνησης ή κράτους (για παράδειγμα: τις αιτιολογήσεις των ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ή την διεύρυνση του όρου στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ατλαντικής Συμμαχίας)

Όσον αφορά τους επίκαιρους εμπρησμούς που προκάλεσαν τεράστιες ανθρώπινες, περιβαλλοντολογικές και οικονομικές καταστροφές, η έκταση, η πυκνότητα, ο συγχρονισμός στην εκδήλωσή τους και η σχέση τους με ζωτικά οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά αγαθά, προκαλεί εύλογους λογικούς συνειρμούς. Αναμφίβολα στον αχανή και αόρατο κόσμο των μη κρατικών δρώντων και των συχνά διαπλεκομένων με αυτούς υπηρεσιών διαφόρων κρατών είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν οι δράστες. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν οι αναλογίες μεταξύ «ντόπιων» ασύμμετρων δρώντων (οικοπεδοφάγοι ή πυρομανείς) με τις διεθνικούς ή διακρατικούς ασύμμετρους δρώντες. Γι’ αυτό βεβαίως ευθύνονται όσοι στο παρελθόν περίπου διέλυσαν τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών με το να δηλώνουν από τηλεοράσεως πως σ’ ένα «σύγχρονο κράτος» στον «σύγχρονο κόσμο όπου η κρατική κυριαρχία είναι ξεπερασμένη» οι μυστικές υπηρεσίες είναι περίπου είδος πολυτελείας και εργαλείο απηρχαιωμένων αντιλήψεων (Σημείωση: απάντηση πρώην πρωθυπουργού σε τηλεοπτική συνέντευξη όταν ρωτήθηκε πως είναι δυνατό να μας πάρουν τον Οτσαλάν μέσα από τα χέρια μας).

ΝΒ 2.9.2007
Αξιωματικός των ΕΔ μου έστειλε μήνυμα όπου ορθά επισημαίνει ότι η μεγαλύτερη ασύμμετρη απειλή είναι η βλακεία του εκάστοτε παθόντος. Το «μέσο» είναι ανύπαρκτα γραμμάρια μυαλού και κατά περίπτωση οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και δυνητικά ανυπολόγιστες. Συμφωνώ απόλυτα. Όπως σε κάθε ζήτημα διεθνών σχέσεων ο Θουκυδίδης παραθέτει τα λόγια του Περικλή όταν είπε: "περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα , παρά των εχθρών τα σχέδια" Περικλής στο Θουκυδίδου Α144.